رژیم های جهانی و تحول جایگاه جنبش های قومی

گسترش جهانی رژیم های فراملی و بین المللی اعم از موازین حقوق بشر و مناسبات دموکراتیک همراه بارشد سازمان های غیردولتی و فراملی و تفسیر موسع شورای امنیت از مفاد منشور سازمان ملل در خصوص حفظ صلح و نظم بین المللی، از مهمترین پیامدهای فرآیند جهانی شدن در دهه های پایانی قرن بیستم است که می تواند جنبش های قومی ودولت های کثیرالقوم را با فرصت ها و تهدیدهای جدیدی مواجه سازد.بر این اساس رژیم های جهانی به تدریج به رقبای حقوق اساسی و داخلی نظام های به جای مانده از الگوی وستفالیایی تبدیل شده و بیش از آنکه ابزار اعمال قدرت و تنظیم روابط از سوی دولت ها باشند، محملی برای انسجام بیشتر هویتی و تکثیر خواسته های گروههای فروملی و جنبش های قومی خواهند بود.این تحول همچنین می تواند به معنای تضعیف ارادة معطوف به سرکوب اقلیت های قومی و در نتیجه ارتقاء جایگاه جنبش های قومی در محیط ملی و بین المللی باشد.این دگرگونی منزلتی از خلال متغیرهای واسطی همچون قوت نظری هویت ها، تاثیر بر اعتقادات مخاطب و کشش عاطفی هویت ها و همچنین تغییر مناسبات قدرت، تحقق یافته و امکان آن را فراهم می کند تا جنبش های قومی در نسبت با دولت های ملی از اهرم های نظری و فرصت های عملی متناسب تر و متوازن تری برخوردار شوند. به این معنا رژیم های فراملی جهانی شده، جایگاه جنبش های قومی و منابع هویت ساز آن را در آغاز هزاره سوم میلادی متحول کرده اند.